دریای رحمت تو...

همه گناهانم را می‏بینی؛ اما هر بار، با مهربانی بیشتر از پیش، مرا به خود می‏خوانی؛ به خانه امن خویش می‏سپاری تا عطر خداوندی‏ات را از جانم لبریز کند. به گلدسته‏های مسجد سپرده‏ای، بهترین آوازهای داوودی را اذان کنند و در گوش ما، حضور مهربانی‏ات را زمزمه کنند. من، سراپا تسلیم، به شوق زیارت عطر خداوندی‏ات، پیشانی خویش به سجده می‏سایم و با اشک، درِ رحمت بی‏پایان تو را می‏کوبم که: «الهی العفو، الهی...».